وقتی  سایه ی لبخندت به روی من می افتد بیدار می شوم وقتی سایه ی صدایت

بر مزارم می افتد خاکها و سنگها وزمان را کنار می زنم وبی آنکه منتظر سور اسرافیل

باشم سر از خاک بر می آورم وبا دستهایم وبا هر تار  مویم هر تار مویم و با لبانی کـه

 د یـــگرنمی توانند  خندید  وبا قلبم که تپیدن را فراموش کرده است تورا نگاه میکنم

بی من چگونه ای؟

روزها و هفته هاو ماهها را چگونه در کوره ی عمر می ریزی؟

آیا هنوز هم یاد من رو ی طاقچه اتاق پذاریی نشسته است؟

آیا هنوز هم کودکانم شبها به انتظار آمدن من از پنجره به خیابان خم می شوند؟

آیا هنوز هم پسرم می تواند خاطرات با من بودن را خوب تلفظ کند؟

سلام مرا به کفشهایم برسان وبگو افسوس که به خیلی جاده ها سر نزدم .

سلام مرا به لیوان برسان وبگو همنشینی با آبها را قدر بداند .

سلام مرا به پنجره ها برسان و بگو معذرت می خواهم که نتوانستم از کنار آنها بالیدن

عشق وبال وپرزدن درختان را آن گونه که هست ببینم .

سلام مرا به قلب نجیب و مهربانت برسان وبگو متأسفم که حتی یکبار آن طور که باید

به صدای روح پرور آن گوش نسپردم.

اگر  می دانستم که مرگ   تگرگ وار بر گرده ی عمرم  فرود می آید قدر لحظه لحظه ی

زندگیم را می دانستم ثانیه ها را چنان در بر می گرفتم که زمان از حرکت بایستــــد و

ساعتها به تماشای ترانه های تو و کودکانم می نشستم به کبوتر ها وابرها لبخند میزدم

این جا زیر این همه خاک و سنگ که همسایه های خاموش منند بی قرارم .

باران دمادم میبارد اما من آن را لمس نمی توان کرد شب می رود وصبح می آید

اما مرا نصیبه ای از این آمدو رفت نیست .

دلتنگ مقداری نورم همه ی کلمات را از یاد برده ام وفقط نام تو مرا بسوی زمین میآورد

انگار چند دنیا از شما دورم اگر میدانستممرگ مثل یک رویایرنگین به سراغم می آید

واطرافم ناگهان پراز آیینه می شود از اینها از این خاکدان پست و حقیر دل می کندم

اگر می دانستم با مرگ یک گام به فرشته ها نزدیک می شوم وعطر بالهایشان توی گور

 کوچکم می پیچد وتمام زیبایهای آن جهان را به من نشان می دهند زودتر از این ها

عطای ستاره ها وسیبها ، دره ها، ودریاها وهمه همه زیباییهای لرزان این جهان رابـــه

لقایشان می بخشیدم .دوست ندارم به دنیای شما بیایم اما چه کنم وقتی سایه صدای

ونم نم اشک تو وکودکانم مزارم را تکان می دهد طاقت ندارم .